Pasen als ijkmoment…
Ik was het bijna vergeten, dat het vastentijd is. Het lijkt wel alsof al die mooie voornemens van ons wat onnozele spelletjes zijn: geen vlees, geen alcohol of zonder plasticverpakking…zelfs het voornemen om eens een stevig boek ter hand te nemen, waar slaat het op? De heftigheid van de maatregelen die ons allen treffen hebben al die mooie ideeën een beetje overvleugeld, lijkt het wel. Maar ook, juist de restricties, die ons allen gelden, maken dat er ook zomaar spontaal een verbondenheid tussen mensen ontstaat. We beseffen opeens dat we samen-leven. Buren halen boodschappen voor ouderen aan de overkant. Het laten bezorgen van een pizza wordt haast een daad van hulpvaardigheid: die mensen moeten ook hun zaak verder zetten. We groeten elkaar op straat opeens met een zekere eerbied, op afstand, maar je ziet elkaar. Opeens beseffen we hoe ongelofelijk verwend we waren, met een huisarts om de hoek, een ziekenhuis. En ook, je moet er niet aan denken als nu de stroom zou uitvallen. Toen we hoorden over de ebola uitbraak in Afrika hebben we ons dat niet gerealiseerd, dat toen, voor die mensen, dergelijke voorzieningen als die wij hebben lang niet allemaal voor handen waren. Veel om over na te denken.
Alsof we gewone dingen nu pas op waarde schatten: dat je elkaar ziet en spreekt. En nu het Pasen wordt overvalt mij het gevoel dat wij dat paasgebeuren misschien ook weleens wat te makkelijk hebben laten passeren…..maak het allemaal niet te heftig: dat Jezus sterft is natuurlijk zeer aangrijpend, maar als Hij dan drie dagen later opstaat uit de dood, dan hebben we het ook wel weer gehad; dan zetten we ook snel een vrolijk muziekje op en genieten van het mooie weer en de aanstormende lente. Al die zware thema’s…
In het evangelie was Pasen altijd al een ijkmoment: niet zomaar wat tragische voorvallen, maar een herijking van waarden, en wat voor een mens echt fundamenteel is om te weten. Ja, het gaat over heftige dingen, over doodgaan en dat dat zomaar kan. Maar ook een ijkmoment van wat je aan God hebt. Dat zelfs als je ‘mijn God’ roept in verlatenheid, dat niet betekent dat God je niet ziet…. Maar opstanding is danook iets anders dan dat wij virusvrij getest worden en weer verder kunnen leven, gewoon weer verder, op de oude voet verder…, als was er niks gebeurd. Wij denken nu dat we na de coronacrisis misschien toch een beetje anders met het leven om zullen gaan…we moeten het nog zien. Maar Pasen was vanouds al lang voor wij het beseften zo’n moment van no return: je hebt er echt wat aan. Weten dat dit sterfelijke bestaan, our frailty flesh, voor God reusachtig belangrijk is en dat God ons er doorheen haalt, niet met vrome woorden, maar door zelf daar dwarsdoorheen de weg open te leggen naar een bestaan, niet virus vrij, maar wel de diepste angst voorbij. Dat was Pasen vanouds, en dat vieren wij, komende week , hoe dan ook, weer.
Lord of all life and power,
who through
the mighty resurrection of your Son
overcame
the old order of sin and death
to make all
things new in him:
grant that
we, being dead to sin
and alive
to you in Jesus Christ,
may reign
with him in glory;
to whom
with you and the Holy Spirit
be praise
and honour, glory and might,
now and in
all eternity.
All: Amen.
(morgengebed van paasmorgen, book of common worship)
Ds Hans Neels
